Εμείς Ανοίκειοι

ΕΜΕΙΣ ΑΝΟΙΚΕΙΟΙ

Χώμα ήμασταν κάποτε, που ισιώθηκε

και βράχοι που σπάσαν

από χέρια δυνατά

Μας συνταιριάξανε πρόθυμα

σαν πλίνθους

τον ένα δίπλα στον άλλον

και δύναμη παίρναμε μαζί

κλείνοντας στα χέρια μας

την αγωνία και την προσμονή της ελευθερίας

 

Κι όλοι εμείς αντάμα

ψηθήκαμε στη φωτιά και στον κλίβανο

σχήμα να πάρουμε

για χάρη της γνώσης και των παιδιών που θα ‘ρθουν

Κι ετοιμαστήκαμε να μείνουμε για πάντα ενωμένοι

όρκο σαν δώσαμε στα παραπάνω

Τόσα χρόνια είχαμε συνηθίσει σ’ αυτά,

τα βρύα κι ο ήλιος παλεύανε με τη μορφή μας

και μείς πάλι, περήφανοι, λέγαμε: “Εδώ θα μείνουμε για πάντα.”

 

Και πώς να στο πω, αγάπη μου

σιγά-σιγά

στο πέρασμα του χρόνου

οι αρμοί μας φευγιό στον Άδη γίνανε

η σκιά μας αγνώριστη, ξένη

οι προσόψεις μας γκρίζα δεδομένα

διάφανοι τοίχοι γίναμε

σιγά-σιγά

 

Και ο καθένας έμπαινε στ’ άδεια κτίρια

με τα λόγια της στάχτης στη γλώσσα του

με το όνειρο, δήθεν, να μας ενώσει πάλι

αλλά εμείς παιχνίδια γίναμε

στα χέρια κατοπινών παιδιών

και η κλίμακα της ενότητάς μας

σημείο έγινε κι αυτή

κάποιας διαπραγμάτευσης

άγνωστης, ξένης.